Ik las net ergens dat het moeilijk is om een verhaal te maken zonder iemand te beledigen.
Het gesprek ging over de woorden: negers, blanken en pedofiele witmensen.
Al snel waren groepen mensen beledigt. “Dat kan niet meer.”
“Dit is kolonialistisch.”
Al snel voelden de lhbtq gemeenschap zich buiten gesloten en ging zich er ook mee bemoeien: “Wij zijn ook hier, maar we weten nog niet precies wie of wat we zijn. Laats staan wanneer.”
Opeens riep iemand (hij/zij typte dus met hoofdletters) : “MINDER , MINDER woorden.”
Dit werdt onmiddelijk opgepikt door een slecht geletterde Moslim, wier toetsenbord blijkbaar vast zat.
“Jullie pedofiele kaassssssssskoppen, ssssschaam jullie de moedersssss.”
Door al die s-en ging het alarm weer af op het hoofdkantoor van de CIDI en kwam van die kant ook nog een hele klaagmuur naar beneden.
Dat was voor mij het moment om te stoppen met het lezen van al dat gezeik.
‘Dat moet toch beter kunnen?’
‘Can’t we all just get allong?’
En nu loop ik hier, door te stille straten, met een beetje heimwee.
‘Waarom, is iedereen zo snel op zijn pik getrapt?’
Als je makkelijk je derde abortus kan laten plegen in dit land, dan moeten we toch ook wel allemaal door één deur?
(Ok behalve de dikkerds, die moeten buiten wachten)
Ik loop langs het water, links schopt iemand zijn hond in het water en rechts staat een dikke Amerikaanse bak nog wat van de ozonlaag te snoepen.
Boven zie ik een fonkelende ster. ‘Misschien weet de almachtige het antwoord.’
Ik vouw mijn handen tezamen.
Want het is koud en ik hou niet van koude handen.
Er komt een zwerver naar mij toe gelopen.
Hij vraagt mij om een euro.
Ik vraag hem hoe ik een verhaal kan schrijven zonder iemand te kwetsen, zonder te discrimineren en zonder een klootzak te zijn.
Zijn ogen beginnen te glinsteren.
“Wat een mooie euro.”
“En,” zegt hij op een fluistertoon, “ik ga je nu de 10 geboden vertellen die alle haat en kwaad van de wereld zullen laten verdwijnen.”
“Heb je een paar stenen en een beitel bij je?”
“Nee, natuurlijk niet. Alleen deze oude telefoon.”
En hij begint te vertellen en te vertellen. En ik type en ik type.
De mooiste woorden en de mooiste zinnen.
En ik ga ze met iedereen delen.
Twee minuten later is hij klaar met vertellen. En ik met typen. En nu ga ik het posten voor iedereen om te lezen.
“Maar,” waarschuwt hij. “Alleen zij die zuiver zijn en nooit een vlieg kwaad hebben gedaan, nooit slecht hebben gedacht over een ander, nooit iemand hebben willen veranderen en nooit kruimels op het aanrecht hebben achtergelaten, alleen zij zullen deze woorden kunnen lezen.”
Die disclaimer gezegd hebbende, veel plezier met de hieronder staande leerzame en mooie tekst vol liefde en wijsheid: