Het begon een aantal jaren geleden, mijn ex-coach had een nieuwe hobby gevonden genaamd Airsuf.
Het klonk toendertijd in mijn oren als een aantal freaks die met een velgekleurd Nerfpistool op elkaar ging schieten tot er één klaarkwam.
Een teamgenoot van mij was al snel om en hij was ook helemaal weg van het Airsuffen.
Al snel werd er meer over het spel gepraat en scheen het Airsoft te heten en werden de velgekleurde Nerfpistolen vervangen door replica oorlogstuig en als kogels worden BB’s gebruikt. (kleine ronde plastic balletjes)
Het is een soort van oorlogje spelen, maar dan zonder echt veel bloed.
Omdat dit in Nederland verboden was gingen zij naar België om het te spelen.
Momenteel, een paar jaar later, zijn de tijden veranderd. Airsoft is legaal in Nederland en onder voorwaarden mag je de wapens ook thuis hebben. Strenge voorwaarden, dat wel, maar dat is terecht.
Anyway, het leek me wel een keer leuk om mee te maken.
En paar dagen voor een evenement kom ik in gesprek met een oude teamgenoot, genaamd Perry.
Hij vraagt of ik eventueel mee wil gaan.
“Ok, dat lijkt me wel leuk.” Dat staat er zelfs een paar regels terug, maar dat kon hij ook niet lezen.
Dus wij een afspraak gemaakt. Ik haal hem op en samen zullen we naar België rijden.
Onze bestemming is Schoten in België. Een betere naam voor een warzone zou EA niet eens kunnen verzinnen. Natuurlijk beginnen we in de auto meteen wilde verhalen te vertellen.
Over hoe we ‘vroeger’ Battlefield speelden op de PC en daarna op de XBOX. Hoe zal het in het echt zijn? En bovenal, hoe serieus zal iedereen zijn?
Zo weten we dat onze ex-coach, Rob, tegenwoordig een heel arsenaal aan wapentuig en vreemde gadgets heeft. En dat de ex-teamgenoot, Roelleke, vooral als sniper in de bosjes ligt.
Perry vertelt over de autobiografiën die hij leest van (ex)militairen en commando’s. Zo leest hij momenteel het verhaal over de zelfmoord van Osama.
Tenminste, zoiets versta ik, want ik moet ook op de weg letten.
Één keer weet Perry dan toch mijn aandacht tot zich te eisen, waarom weet ik niet meer, maar we missen meteen onze afslag.
Shit, nu rijden we verkeerd. In België weet je dan nooit wat er gaat gebeuren.
Mijn navigatie is ook meteen van het padje af. We nemen de volgende afslag, rijden een afgesloten weg in, worden uitgescholden en uitgelachen door een oude Belgische man en beslissen om terug te rijden naar waar we vandaan kwamen.
Een tweetal minuten later dan gepland arriveren we op onze plek van bestemming.
Denken en hopen we.
Want we zien aan niets dat we op de juiste plek zijn.
Ok, er staan een aantal auto’s. Nederlandse en Belgische.
Maar nergens een bordje ofzo.
Gelukkig ziet Perry iemand die hij kent en beginnen we echt te geloven dat we er zijn.
We moeten een heuveltje oplopen en dan zijn we er.
Bovenop het heuveltje aangekomen. Na 20 meter lopen ofzo. Worden we opgewacht door de spelleider, zo noem ik hem in ieder geval.
We moeten een contractje tekenen waarin we verzekeren dat we geen mafkezen zijn, dat we ons zullen gedragen en dat we een nier af zullen staan ofzoiets.
Gewoon tekenen dus.
In een soort van legertent komen we Rob en Roelleke tegen. Tot mijn verbazing zijn er nog een aantal oud teamgenoten aanwezig. Één daarvan noemt zich Griezel en ik had al kunnen weten dat hij er ook was, want het riekt een beetje.
Verder zijn er nog een twintig tot dertig andere mensen aanwezig, vooral uitgedost in camouflagekledij en bezig hun geweren schoon te maken en te assembleren. (in elkaar zetten)
Ook wij krijgen camouflagekleren, een overal en een petje. Ook moet iedereen een veiligheidsbril op en een oranje veiligheidshesje meenemen. De bril moet op en het hesje moet je bijhouden. Dat is voor als je dood bent, dan kan je laten zien dat je dood bent. Is veel fijner dan bloed.
Om ons heen zien we mensen met de grootste en gekste wapens. Roelleke heeft een sniper rifle. Rob heeft iets van 20 wapens en Griezel heeft een gepimpte M16 ofzoiets met scope.
Uiteindelijk krijgen wij ook een wapen. Yes, een wapen. We mogen kiezen uit een G36 en een AK47.
Voor mij is de AK47 een bekender wapen. Echter zie ik iedereen voor mij in de rij voor een G36 gaan.
Uiteindelijk kies ik de laatste G36.
We krijgen wat uitleg over hoe we het wapentuig moeten gebruiken en wat we wel en niet mogen doen in het veld.
Vervolgens worden we in teams opgedeeld.
‘Joepie ik mag bij mensen die ik ken’.
Zelfs bij Griezel.
Het eerste potje dat we gaan spelen is ‘team deathmatch’.
Gewoon oorlogje en als je bent geraakt ben je dood, loop je naar een punt in het veld en dan leef je weer.
Lekker recht toe, recht aan.
Terwijl we naar het beginpunt lopen test iedereen zijn geweer.
“klik, klik” zegt die van mij. Er komen nul kogels uit.
Ik probeer het nog een keer.
Weer niks.
Ik heb toch wel goed geluisterd naar de instructies?
Een beetje beduust loop ik naar de spelleider.
“Uhmm, dit werkt niet?” mijmer ik.
“Oh, de batterij is leeg, moet je even om laten wisselen.”
Ik dus, al broodkruimels strooiend, terug naar het begin.
Nieuwe batterij erin. Terug het speelveld in en dankzij de broodkruimels vind ik de juiste weg weer terug.
Het spel begint en we lopen de bossen in.
Een beetje onwennig loop ik anderen achterna.
Ik probeer een heuvel op te lopen, maar het heeft net een aantal dagen geregend en ik heb mijn Nike’s aan. Oorlogstijd hoeft niet oncomfortabel te zijn, dacht ik vanochtend.
Ik glij dus evensnel weer de heuvel af. Ik ben geen Hannibal, dus ik besluit om het heuveltje heen te lopen.
Links en rechts hoor ik wapens afgaan en zie ik mensen sneuvelen.
Ik kan het niet helpen, maar de adrenaline in mijn lichaam begint uit zijn winterslaap te komen.
Terwijl we onder vuur worden genomen proberen we een beschut plekje op een andere heuvel in beslag te nemen.
Het lukt.
Ik lig bedekt in de modder, achter een hoopje modder met een modderige Perry schuin achter me.
Perry heeft zicht op de tegenstander, ik zie niks.
Hij probeert te schieten maar er komen geen kogels uit zijn wapen.
Ik zeg dat hij de veer van zijn wapen moet aanspannen.
De modder onder mijn lichaam vind het niet leuk dat ik daar ligt en besluit mij benedenwaarts te verplaatsen.
Perry zijn wapen werkt weer en hij schiet er op los.
Ik glijd naar beneden en voel de bb’s op mijn been en kont terecht komen.
Ja, dood. Friendly-fire. Harstikke dood. Altijd al gedacht dat ik zo om het leven zou komen als de hel echt los zou breken.
Uiteindelijk raak ik zelf ook nog een aantal tegenstanders (en ga ik een paar keer dood).
Leuk oefenpotje was het om in te komen.
Het volgende potje moeten we een kist van punt A naar B brengen.
Ik heb heel het potje geen kist gezien.
Wel een rookgranaat van Rob. Gelukkig lagen we in de ‘juiste’ windrichting om te merken dat rookgranaten ook stinken.
Griezel gooide ook nog een plaatselijke chemische bom op het hoofd van Perry.
Bij één potje moesten we een neergestorte piloot redden. Het was een pop hoor, no worries.
Wij moeten als eerst op zoek naar de pop en hem in veiligheid brengen op een brancard.
Een plan wordt bedacht en uitgevoerd.
Uiteindelijk zie ik de piloot liggen en roep ik, om ook maar meteen de tegenstanders te waarschuwen, dat de piloot daar beneden ligt.
Roelleke en nog iemand gaan met de brancard de piloot redden en ons team zet even een recordtijd neer.
We doen nog een aantal verschillende potjes en ik ga nog een paar keer dood en ik word weer levend en nog modderiger en een beetje moe (op een goede manier).
Uiteindelijk komt de dag tot een einde. Zeven uur hebben we in de modder gespeeld. Oorlogje.
Geweldig.
Op de terugweg met Perry vertellen we elkaar onze warstories.
Hij kan nu een autobiografie gaan schrijven die spannender is dan zijn Admirals verleden.
Bij thuiskomst vraagt mijn vrouw me niet naar mijn verwondingen en overwinningen.
Ze vraagt me alleen, bijna hoopvol:
“En, heb je een nieuwe hobby gevonden?”
Hieronder een tweetal foto’s van mij in actie.
Foto’s zijn gemaakt door Dave van Skirm Magazine.
Wil je meer weten over Airsoft, neem dan sowieso een kijkje op de facebookpagina van Skirm.
