Vandaag is het onvermijdelijke dan toch gebeurd, mijn homie heeft zijn laatste adem geblazen.
Ik zal hem zeker missen, mijn trouwe metgezel.
Altijd stond hij klaar voor me als ik een probleem had, als ik gestressed was of me gewoon verveelde.
Op eenzame avonden en luie ochtenden.
Samen gingen we dan een beetje sporten, dat vond je leuk en de laatste tijd was je vooral in to MMA (mixed martial arts). Dan gingen we iemand tot bloedens toe in elkaar stampen, tandjes tuffen. Helaas verloren we ook weleens, maar we bleven maar doorgaan.
Hele oorlogen heb je overleefd, ik weet het nog goed. Liggend in de bosjes met een sniperrifle. Wachtend op die Duitsers, maar ook op die terroristen. Allemaal moesten ze kapot. Boem, headshot.
Je kon me ook fysiek met je emotie raken, af en toe voelde ik gewoon mijn handen trillen als de spanning steeg. Dan wist ik dat ik op moest letten. Maar soms was het al te laat en lag ik daarna huilend op de grond.
Toch is onze relatie niet altijd rozengeur en manenschijn geweest.
Meerdere keren heb ik je vervloekt, als je niet deed wat ik zei dat je moest doen. Altijd gaf ik jou de schuld (of die duitsers). Gelukkig bleef je toch voor me klaarstaan. Het spijt me.
We hebben samen chickies gedeeld op de bank. En ja, zelfs wat gozers. Misschien dat je dat niet meer kon hebben.
Afgelopen zondag merkte ik al dat je het moeilijk had.
We zouden net gaan vechten, maar ineens was je weg.
Vandaag wilden we het weer proberen, maar het enige wat je me gaf was een knipoog.
En toen wist ik dat het was afgelopen.
Oh wat moet ik nu?
Zal ik dan maar mijn heil gaan zoeken in drank en drugs gebruik?
Of zal ik dan toch maar meer gaan spelen op de Wii?
Oh xboxje van me, ik zal je missen.
In ieder geval tot dat ik een nieuwe krijg…