Het is een natte zondagochtend.
In station Bijlmer staat een meisje te huilen.
Ook bij haar vriendinnetje rollen de tranen over haar jonge wangetjes.
De meisjes zijn een jaar of 16. Nog jong en onschuldig.
Het meisje is aan het bellen.
Ik denk met haar moeder.
Ik zie haar snikkend haar verhaal doen.
Samen lopen ze warrig door de stationshal.
Huilend.
Snikkend.
Af en toe elkaar aanraken om te troosten.
Misschien zijn ze verdwaald.
Misschien zijn ze beroofd.
Misschien zijn ze betast.
Ik zie dat iemand anders ook naar ze kijkt.
Dan zien we dat ze een bord bij hebben.
Een bord met daarop de woorden ‘Ik ben de grootste fan van MTV EMA’.
We lachen om die jankende kinderen.