Integratie deel veel

Zo, ik woon nu al een aantal jaren in Amsterdam Zuidoost, in de volksmond de Bijlmer, en ik ben van mening dat het redelijk goed gaat met de integratie.
Ongeveer vier a vijf jaar geleden ben ik naar de Bijlmer verhuisd van het mooie, criminaliteitloze Eindhoven, waar de bevolking voor 99% blank is en een ruim boven modaal inkomen geniet. (die overige procent bestaat trouwens uit de schoonmakers, maar die varen we in via de Dommel.)
Je begrijpt natuurlijk dat er een groot verschil is tussen Eindhoven en de Bijlmer en dat ik mij probeer aan te passen aan de normen en waarden van mijn nieuwe leefomgeving.

Ik kan melden dat ik met vallen en opstaan toch wat wijzer ben geworden en me hier meer en meer op mijn gemak voel.

Het begon natuurlijk met de simpele dingen die je in Eindhoven niet hebt, zoals de metro en de tram. In de Bijlmer heb je ook geen tram, dat is meer weggelegd voor de ‘betere’ bevolking van Amsterdam.  (in Amsterdam Noord rijd ook geen tram, want daar wonen de ‘speciale’ mensen).
Echt verschil tussen de metro en de tram is er niet, ze rijden beiden hoofdzakelijk boven de grond, alleen de metro rijd minder vaak tegen een bus aan.

Voor de metro hoor je niet te betalen, anders hoor je niet thuis in Zuidoost. Voorheen was dit heel makkelijk, want toen waren er nog geen poortjes. Nu is het wat moeilijker, want dan moet je dichter op je voorganger lopen. Of je schopt tegen een poortje aan, maar dan worden je Nike’s vies.
Al snel was het me gelukt om me deze regel meester te maken.
Van mijn werk kreeg ik namelijk een OV-jaarkaart, waardoor ik helemaal niet voor de metro en tram hoef te betalen.

Verder rijden er in de Bijlmer geen normale taxi’s. Wel rijd er de zogenaamde ‘snorder’, ook wel ‘snodder’ genoemd, deze (meestal donkere) man brengt je voor een zacht prijsje overal waar je naartoe wil.
In Eindhoven was ik alleen de zwarte taxi gewend, maar dat ligt hier waarschijnlijk wat gevoeliger.
Om een snorder te vinden hoef je alleen bij een bushalte te gaan staan en de kans is groot dat de eerst volgende auto die voorbij rijd omdraait, zijn raampje naar beneden draait en vraagt of je mee wil.
Met het angstzweet in mijn schoenen heb ik dit een keer uitgeprobeerd op klaarlichte dag en ik heb het overleefd. De beste man reed nog naar behoren en volgens mij ook via de juiste route.

Een van de belangrijkste tradities in de Bijlmercultuur is het eten. Dit gebeurt de hele dag door en nooit met mate. Ik heb het geluk dat ik bij het centrum van de Bijlmer woon, waardoor alle diverse eetgelegenheden dichtbij zijn. Dit heeft mij de mogelijkheid gegeven om eerst een duidelijk stappenplan te maken, waardoor ik mijn smaakpapillen niet heb verkracht.
Hoofdgerecht is kip en bekend is dan ook de Kentuck Fried Chicken, waar de kip (zoals de naam al aangeeft) gefrituurd is. Je hebt daar verschillende smaken kip, original, hot&spicy en niet-gaar. Ik heb ze allemaal geprobeerd en van de ene had ik de volgende dag meer last van mijn poeperd dan van de andere.
Als je de KFC eenmaal meester bent kan je dieper de Bijlmer in voor de Roti en de Moksi Meti. Als je wil integreren moet je zelf ook bereid zijn offers te brengen, mijn maag is dan ook af en toe compleet de weg kwijt geweest.
Momenteel ben ik bij dit deel van de cursus bezig met het naar binnen werken van Telo Bakkeljauw, Bojo en Pom.
In het geniep eet ik nog wel eens een gezonde Hollandse stamppot.

Het is me duidelijk geworden dan je als man in de Bijlmer nog extra je best moet doen, wil je niet te veel opvallen.
Zo hebben de mannen hier veelal meerdere tatoeages, de zogenaamde tattoo-boyz. Nu was ik niet zo van de lichamelijke versieringen, want dat doet nou eenmaal pijn, zo een naald in je lijf. Maar om niet te veel aandacht te trekken heb ik me er toch maar aan over gegeven.
Op dit punt ben ik dan ook half geslaagd. Half, omdat ik geen tattoo in mijn fissie of ontblote onderarmen heb.

Momenteel ben ik bezig met het volgende hoofdstuk en dat is het huisdier, de hond.
De hond is hier veelal een statussymbool. Ze moeten zo mean en lean zijn als maar kan. Het liefst van het merk pitbull, stafford of een andere killingmachine.
Na lang wikken en wegen is het een Amerikaans Stafford geworden. Deze hond heb ik nu een paar maanden en ik ben bang dat ik deze les niet helemaal goed heb begrepen.
De hond rent heel de tijd kwispelend naar iedereen toe om aangehaald te worden en ze wil met alle andere honden spelen. Misschien komt het toch omdat het een vrouwtje is. Of was het een verkeerde move geweest om dat roze halsbandje met bling-bling aan te schaffen?

Zoals ik al zei, het gaat allemaal gestaag vooruit, maar ik heb nog een lange weg te gaan voordat ik mijn vuilnis van het balkon naar beneden gooi en crack op de hoek van de straat ga verkopen.