Het is weer december. Voor velen de maand vol gezelligheid, plezier en vertier.
Voor mij is het helaas anders.
Voor mij is de decembermaand een maand vol pijn en verdriet. Een maand waarin ik wordt gewezen op iets wat ik niet ben, maar velen wel denken en vinden dat ik het ben.
Het is niet alleen in december dat het gebeurt, maar het is wel de maand waarin ik er het meest last van heb.
Het begint meestal rond vijf-zes december, net tegen de tijd dat Sinterklaas met zijn Zwarte Pieten het land weer heeft verlaten.
Waar ik normaal de vraag krijg hoe het met Willy Wonka of Wipneus en Pim is, willen ze nu vooral weten hoe koud het is op de Noordpool en hoe het kan dat de rendieren kunnen vliegen.
In mijn jeugd was het allemaal ook niet zo moeilijk, toen werden we nog niet zo in het openbaar misbruikt. Ok, je had ALF en natuurlijk R2D2, maar daar bleef het bij. Het enige probleem dat ik toen had, was dat ik altijd diegene was die in de prullenbak moest als we Star Wars na gingen spelen.
De laatste jaren wordt het erger en erger, het komt ook door de commercie in Amerika. Vanmiddag was ik in een bouwmarkt om zelf een kerstboompje te kopen. Voor mij moet het wel een kleine zijn, anders krijg ik de piek er niet op. Stond ik daar tussen de verlichte ijsberen en sleeën, voelde ik ineens twee sterke armen om mijn middel. En voordat ik het wist zat ik in een winkelwagentje tussen de rode kerstballen en lichtslangen.
“Meneer, kan u niet zien dat ik niet bij de kerstartikelen hoor?”, vroeg ik lichtelijk geïrriteerd aan de man.
De man schrikt van mijn stemgeluid.
“Ik dacht al dat ik korting zou krijgen bij de kassa, want je puntoortjes zijn kapot.”, antwoord de man heel ontspannen.
Ik werd bijna net zo boos als die keer toen ik in het bos wandelde en iemand me optilde, me bij een vossenhol neerzette en zei dat ik terug mijn holletje in moest gaan.
Toch wist ik me in te houden en vroeg de man vriendelijk om me weer op de grond te zetten.
Mensen hebben niet in de gaten hoe moeilijk het voor ons is, deze discriminatie.
Het drukt een stempel op ons leven, overal worden we scheef aangekeken en nagewezen. Ik heb het geluk dat ik een uitzonderlijk talent heb voor het pianospel en goed ben in jureren en coachen van stemmen, maar alstublieft, voordat u de volgende keer een ‘elfje’ oppakt in de bouwmarkt kijk dan op zijn minst goed ofdat hij niet ademt.