Respect voor al de daklozen en junkies die op een “legitieme” manier cashflow proberen te genereren voor een slaapplek en/of crack.
Natuurlijk is er een verschil tussen daklozen en junkies, maar voor dit verhaal gooien we iedereen onder de noemer “junk”, omdat dat het toch wat toegankelijker maakt.
Er zijn verschillende soorten manieren van ‘werken’ waarmee ik te maken heb gehad.
Normaal heb je natuurlijk de bedeljunk die gewoon om een euro vraagt en daarna weer doorloopt. Een vervelende variant hierop is de jehovajunk die je blijft achtervolgen tot je iets geeft (en natuurlijk niet minder dan de euro, want dan wordt ie boos).
Een iets betere variant vind ik dan toch de bedeljunk met een verhaaltje.
Geld voor een slaapplek, wat eten of een kopje koffie.
Waarschijnljik gaat het overgrote deel op aan bier bier en crack van Kempi.
De kans dat ik geld zou geven zou groter zijn als dat gewoon zou zeggen, of als hij geld nodig zou hebben om naar de hoeren te gaan, props voor de oprechte junk.
Maar je ehbt ook nog de werkende junk.
Zoals de welbekende daklozenkrantverkoper, of die ene die gewoon de metro probeert te verkopen.
In de trein kwam ik ook lange tijd dezelfde junk tegen die een praatje hield over daklozenopvang.
Of de muziekjunk, die een paar liedjes speelt en dan weer verdwijnt met money in the pocket. Al weet ik niet zeker of dit wel een echte junk is of gewoon een muzikant, maar zoveel verschil zit daar meestal toch niet tussen.
Zelf heb ik pas een kaartje van iemand gekocht, voor een ‘slaapplaats’.
De tekst was ‘Waar was ik zonder jou?’. Een gratis boomerangkaar, maar hij had het wel verdiend.
Al had hij meer gekregen als hij naar de hoeren of crack wou…