Ik ben net de metro ingestapt, voor de zoveelste keer. Gelukkig heb ik mijn mobiel bij, want wat moet je anders doen in de metro?
Contact leggen met medepassagiers is ook not-done.
Ik heb het weleens geprobeerd hoor, door een M&M (een rode met pina) tegen een wat oudere meneer te gooien. Hij keek even beduusd om zich heen, maar al snel zat hij weer in een state of trance naar zijn telefoon te kijken.
Zo is het elke keer in de metro. Iedereen zit in zijn/haar eigen wereld, koptelefoontje op en in maar tikken op die telefoon.
Ik normaliter ook. Maar sinds mijn mp3-speler er geen zin meer in heeft, hoor ik ook beter wat andere mensen allemaal zeggen.
En om eerlijk te zijn is dat af en toe nog best vermakelijk. Vooral als de persoon in kwestie luidruchtig door de telefoon aan het schreeuwen is tegen haar ‘vriendje’ en dat hij vooral niet moet ophangen, want ze gaat nog iemand anders bellen die een en ander moet verifieren voor haar.
Ok, eigenlijk had het hierbij niet uitgemaakt dat mijn mp3 speler kapot is, want deze luidruchtige conversatie had ik anders ook wel kunnen volgen.
Ja als je in mijn privatespace over onderwerpen gaat praten, dan heb ik alle recht om mee te luisteren. En mijn privatespace is ongeveer zo groot als mijn gehoor gaat en zo ver als ik kan zien.
Dus als jullie niet willen dat ik meeluister, kunnen jullie mij beter een nieuwe mp3 geven.
Als je nog niet bent afgehaakt bij dit warrige verhaal kan ik wel eerlijk zeggen dat ik tussen het begin en het laatste stuk al verschillende metro’s van binnen heb gezien. Dat hoeft niet perse de reden te zijn dat het zo warrig is, maar heeft er wel aan meegeholpen.
Verder wil ik ook nog wel met jullie delen dat ik net,mijn metro heb gemist en dat ik nu dus op het perron sta te typen op mijn telefoon.
En ik zag pas een vrouw een kruiswoordpuzzel maken.
In een boekje!