Zondagmiddag
Tijd om naar de sportschool te gaan.
Het is half 3, dus zoveel tijd is er niet.
Ze hebben namelijk besloten dat de sportschool op zondag om 16u dicht gaat.
Dat is natuurlijk een waardeloos tijdstip voor een zondag. Je zou verwachten dat ze in het weekend juist extra lang open zouden zijn, zodat alle zatlappen hun roes uit kunnen trainen.
Sportief als ik ben neem ik de lift naar beneden.
Hier bemerk ik al dat ik mijn koptelefoon vergeten ben.
De tijd tikt.
Ik vertik het om terug naar binnen te gaan om mijn koptelefoon te halen.
De fietsrit naar de sportschool overleef ik wel.
Genietend van de tsjirpende vogeltjes en de brommende brommers fiets ik 20 minuten naar de sportschool.
Als je goed hebt opgelet heb ik nu nog ongeveer een uur om
te trainen.
Snel omkleden dus.
Ik stap omgekleed en al vol goede moed de gewichtenarena weer in om los te gaan met de dumbbells en de barbels en de stangen en de rekken.
Lopend naar de gewichten merk ik het.
De moed zakt me verder in de schoenen.
Ik mis mijn koptelefoon.
Geluiden.
Overal geluiden.
Een waar kippenhok.
Maar dan vol met haantjes.
En een paar eitjes.
Links hoor ik wat gewichten vallen.
Rechts hebben ze een gesprek hoe je de oefening het best moet doen om de spierkracht zo goed mogelijk te benutten en de spiergroei te optimaliseren.
En driehonderzestig graden om mij heen hoor ik geluid dat als opzwepende muziek door het leven moet gaan, uit de speakers komen.
Mijn gehoorzintuig wordt geprikkeld.
Concentratie?
Niet bij deze jongen.
Ik herpak me en begin aan de oefening.
Het eerste en tweede setje gaat me redelijk goed af.
Tussen de setjes door probeer ik te focussen. Hierbij maak ik gebruik van de klok. Die tikt immers verder. Gelukkig hoor ik dat getik dan net weer niet.
Het laatste setje is uiteraard het zwaarst. Met gekreun
verplaats ik het gewicht in een verticale beweging van punt A naar punt B.
Omdat ik mijn koptelefoon niet op heb, hoor ik nu mijn eigen gekreun.
‘arrgggg’
Een kort kreuntje van het oermensch in mij.
Met een koptelefoon had ik dat niet gehoord.
Als ieder ander ook een koptelefoon op had, dan hadden zij dat ook niet gehoord.
Laten we wel wezen. Deze kreuntjes horen er nu eenmaal bij.
En het irriteert me namelijk ook helemaal niet. Dat heb ik namelijk ook nergens gezegd.
Ik raak gewoon afgeleid van alle andere geluiden om me heen in de sportschool.
Niet jouw probleem.
Wel die van mij.
Lastig om te concentreren.
Bijkomend voordeel van een koptelefoon is dat mensen je ook niks gaan vragen. Een koptelefoon op je hoofd is namelijk best een gesloten houding volgens mij. Je hebt nog net niet je armen over elkaar.
Then again. Ga maar eens trainen met je armen over elkaar.
Succes
De klokt tikt 15.55u.
Omdat ik die paar mensen die in de sportschool werken niet tot last wil zijn, ga ik mij redelijk op tijd omkleden.
Ik pak mijn rugzak uit het kluisje en haal al mijn kleren eruit die ik aan ga doen.
Onderin mijn rugzak ligt mijn opgevouwen koptelefoon.
‘Nou dat is fijn.’
Ik kleed me snel om. Gooi mijn sportkleding in mijn tas en ga naar buiten.
Ik fiets weer naar huis.
Genietend van de tjilpende vogels en de brommende brommers.
Mijn koptelefoon?
Die ligt in mijn tas.
Die gifbeker moet dan ook helemaal leeg.