Tijdens mijn sabbatical in Eindhoven, is er in Amsterdam een nieuwe metro gaan rijden.
De bedoeling was dat hij al zou rijden terwijl ik nog in Amsterdam woonde. Maar het was ook de bedoeling dat de Noord-Zuidlijn in 2011 in gebruik zou worden genomen. In Amsterdam is iemand niet zo heel goed in plannen, misschien is hij/zij beter in verstoppertje spelen.
Terug naar nu. *tiedeledie*
Ik dus weer in de metro, de nieuwe metro.
Ik had er nog niet echt een mening over.
De metro ziet er in ieder geval beter uit dan de oude.
Patty Brard ziet er nog beter uit dan de oude.
Nee, wacht.
De oude ziet eruit alsof hij tegen Patty Brard is aangereden en dat de helft op de metro is blijven plakken.
Ja, dat dus.
De nieuwe metro ziet er zowel van binnen als van buiten gelikt uit.
Geen stoffen bankjes meer waar duizend scheten op een dag in gaan zitten. Mooie plastiek, met daarop de namen van de stations. Wowzers.
Maar dan komt het.
De stoeltjes, lees: de lange bank met stoelachtige uitkepingen, staan tegenover elkaar tegen de wand. Zodat er veel en veel meer mensen in kunnen staan.
(gelukkig ben ik nog niet in de spits geweest, want dan heb je wellicht iemand zijn of haar anus om je neus gevouwen. Dan zijn die stoffen bankjes nog niet zo erg)
Ik ga dus zitten, lekker op het bankje, tasje op de grond.
Komt er iemand die naast mij wil gaan zitten, begint die metro ineens te rijden. Zit die bejaarde ineens bij mij op schoot. Niet leuk voor die man, maar ook niet leuk voor mij. Gegeneerd biedt de beste man zijn excuus aan. Aanvaard.
Bij het volgende station stopt de nieuwe metro abrupt. Mijn vijfde lendenwervel heeft dit niet snel genoeg in de gaten en stopt vier meter verder.
*ouch*
Binnenkort zal de GVB de prijs wel verhogen omdat ze ook als chiropractor werkt. Hopelijk is het reizen dan wel te declareren.
Als ik mezelf weer samen heb geraapt kijk ik een beetje in de rondte.
Nog steeds dezelfde saaie norse mensen in de nieuwe metro als vruger.
Ik glimlach een beetje, maar niemand die daar aandacht aan schenkt.
Links en rechts zie ik mensen moeite doen om naar een neutraal punt te kijken.
Tegenover me zit een vrouw naar de vloer te staren.
Ik kijk langs haar af en zie via de spiegelende ramen dat naast mij iemand naar het plafond staart.
Ik draai mijn hoofd om om ook naar het plafond te staren. Misschien zit Spiderman wel aan het plafond geplakt.
Helaas, niets te zien.
Iedereen doet zijn best om niet gezien te worden.
De één geholpen door zijn telefoon, de ander duikt achter een krantje.
Ik ga maar om me heen staren.
Misschien ben ik nog niet genoeg geacclimatiseerd, vanuit het warme zuiden naar het kille Amsterdam.
Of misschien zijn er met de nieuwe metro ook nieuwe regels in het leven geroepen en moet je voortaan uitkijken voor mensen die raar glimlachen in de metro.
*ouch*
Daar ging mijn rug weer.
Tijd om uit te stappen.
Ik kijk nog snel een keer rond in de nieuwe metro maar zie niks nieuws meer.
Hier een oud stukje over mijn ervaringen in de metro