In veel fitnesscentra is maandagavond de drukste avond van de week. Niet omdat dan de hardcore fitnessliefhebbers en bodybuilders er zijn, maar omdat alle weekendzondaars denken in één dag hun lichaam in top conditie te krijgen voor de rest van de week.
De gespierde en getonede lichamen maken dan plaats voor uitgebuikte en uitgedijde ‘zwetende’ lichamen.
De meeste serieuze fitnessers zorgen ervoor dat maandag hun rustdag is of ze gaan extra vroeg of extra laat.
De ellende begint meestal rond 19 uur, wanneer het eten gezakt is en men al een kort dutje heeft kunnen doen op de bank.
Vroeger, toen ik ook redelijk serieus sportte, was ik blij dat ik op maandag ergens anders moest trainen.
Momenteel heb ik minder tijd om serieus te sporten. ‘Geen tijd’, is één van de meest gebruikte smoezen om niet te sporten. Ik heb er nog wel meer hoor.
Nu was ik dus het haasje. Ik moest, omdat mijn lichaam en geest schreeuwden om extra beweging, op maandagavond naar de sportschool.
Mijn lichaam schreeuwde, onder andere door de Whopper en Big Mac van afgelopen weekend, om aandacht.
Mijn geest door het tijdelijke gebrek van uitlaadklep.
Ik dus als volleerd weekendzondaar rond een uur of zeven naar de sportschool fietsen. Benieuwd hoe het met mijn mede zondaars gaat.
‘Misschien valt het allemaal wel mee’, denk ik tegen beter weten in.
Mijn sportschool is opgesplitst in twee delen, een cardio- en krachttraining gedeelte. Omdat ik oud ben, moet ik eerst een ‘goede’ warming-up doen, dus ik loop rustig naar het cardiogedeelte. Als ik binnenkom zie ik de bui al hangen. De meeste apparaten zijn bezet door de ‘sportende’ mensch. Gelukkig is er een roeiapparaat welke niet gebruikt word. Ik kom erachter dat dit een reden heeft, de computer werkt niet. Dat maakt mij niet uit, ik ga even opwarmen.
Opgewarmd en wel loop ik vol goede moed naar het krachtgedeelte. Qua drukte valt het hier mee. De buikspierapparaten zijn uiteraard bezet, want die dingen doen wonderen voor de weekendzondaar. Twintig buikspieroefeningen geven een sixpack gevoel, dan kan er weer een extra broodje frikadel in morgen bij de lunch.
Bij de meeste apparaten die bezet worden gehouden staan twee of meer mensen. Sommigen gebruiken het apparaat op de juiste manier, maar over het algemeen worden vooral de kaakspieren en de stembanden getraind.
Genietend van mijn muziek probeer ik alle oefeningen te doen die ik wil doen. Het helpt om meerdere oefeningen te kennen, zodat je wat kan switchen als een groep mensen apparaten bezet houden.
Uiteindelijk had ik alle krachtoefeningen gedaan en had ik nog wat energie over om wat luizweet uit mijn lichaam te laten sijpelen. In de cardioruimte staan een aantal machines in een cirkel opgesteld. Waarom? Ik denk alleen om de reden dat het stopcontact in het midden zit. Hierdoor ben je wel genoodzaakt om naar de andere mensen te kijken. En, zoals ik al zei, is dat geen pretje op maandagavond.
Gelukkig was er een cross-trainer vrij. Dit is een apparaat waar je op staat en een soort van loopbeweging maakt terwijl je ook je armen traint. Ze zeggen dat het niet zo belastend is voor je gewrichten.
Dus ik begin met ‘lopen’ en kijk om me heen naar welke mensen zich ook in het zweet aan het werken zijn.
Links van mij loopt een vrouw op de loopband, in spijkerbroek. Ze loopt, ze rent niet. Ik kijk in haar ogen die wagenwijd openstaan en ik zie niets. Deze vrouw komt rechtstreeks uit The Walking Dead en loopt waarschijnlijk nu nog steeds op de loopband.
Rechts van mij loopt ook een vrouw op een loopband, zij is wel sportiever gekleed. Ze is ook aan het rennen, niet super hard, maar ze rent. Als ik in haar ogen kijk zie ik een vurige passie. Ze lijkt een vrouw op een missie. Het zweet komt zelfs uit haar mondhoeken.
Als ik nog eens goed naar haar kijk bedenk ik me dat het geen zweet is, maar dat ze kwijlt. Waarschijnlijk droomt ze dat ze naar een Whopper aan het rennen is.
Of in haar geval een familybucket hotwings.
Tegenover mij staat ook een cross-trainer. Toevallig staat ook hier een vrouw op. En deze vrouw gaat tekeer. Ik schrik ervan. Ze rent als een malle. Ze lijkt de handvaten fijn te knijpen. Net alsof ze na lange tijd weer twee mannelijke geslachtsdelen vastheeft en deze nooit meer los wil laten. Haar hele lichaam gaat van links naar rechts. Ik ben bang, bang dat ze in de handvaten gaat bijten. En bang dat ze mij ziet.
Snel kijk ik weg.
Naar de tv. Snooker op Eurosport. Inspirerend.
Ik maak mijn minuten vol, zweet nog een beetje en ga als de wiedeweerga naar huis.
Hopelijk tot snel, maar waarschijnlijk tot maandag.